-
1 reason
['riːzn] 1. n( cause) powód m, przyczyna f; ( rationality) rozum m; ( common sense) rozsądek m2. vito reason with sb — przemawiać (przemówić perf) komuś do rozsądku
the reason for — przyczyna or powód +gen
the reason why … — przyczyna, dla której …, powód, dla którego …
to have reason to believe that … — mieć powód przypuszczać, że …
it stands to reason that … — jest zrozumiałe, że …
she claims with good reason that … — twierdzi, nie bez powodu, że …
-
2 cause
[kɔːz] 1. n(of outcome, effect) przyczyna f; ( reason) powód m; (aim, principle) sprawa f2. vtpowodować (spowodować perf), wywoływać (wywołać perf)to cause sth to be done — sprawiać (sprawić perf), że coś zostanie zrobione
to cause sb to do sth — sprawić ( perf), że ktoś coś zrobi
* * *[ko:z] 1. noun1) (something or someone that produces an effect or result: Having no money is the cause of all my misery.) powód2) (a reason for an action; a motive: You had no cause to treat your wife so badly.) powód3) (an aim or concern for which an individual or group works: cancer research and other deserving causes; in the cause of peace.) cel2. verb(to make (something) happen; to bring about; to be the means of: What caused the accident?; He caused me to drop my suitcase.) powodować
См. также в других словарях:
powód — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. powódwodu, Mc. powódwodzie {{/stl 8}}{{stl 7}} czynnik wywołujący w sposób bezpośredni lub pośredni dane zjawisko; uzasadniona przyczyna czegoś; racja : {{/stl 7}}{{stl 10}}Błahy, dostateczny, istotny, ważny… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przyczyna — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. przyczynanie {{/stl 8}}{{stl 7}} coś, co wywołuje jakiś skutek; czynnik bądź zespół czynników wywołujących dane zjawisko; powód : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przyczyna klęski, powodzenia. Wiele przyczyn złożyło się na… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
powód — m IV, D. powódwodu, Ms. powódwodzie; lm M. powódwody 1. «przyczyna, racja; pobudka» Błahy, dostateczny, istotny, prawdziwy, ważny powód. Powód niezadowolenia, gniewu. Powód do rozmowy, do rozwodu, do wdzięczności, do zobaczenia się z kimś. Dać… … Słownik języka polskiego
przyczyna — ż IV, CMs. przyczynanie; lm D. przyczynayn «czynnik wywołujący (w sposób konieczny lub przypadkowy), pośrednio lub bezpośrednio dane zjawisko (zmiany, ruch, czynność) jako swój skutek; powód danego zjawiska; zespół warunków (koniecznych i… … Słownik języka polskiego
okazja — ż I, DCMs. okazjazji; lm D. okazjazji (okazjazyj) 1. «okoliczność sprzyjająca czemuś, umożliwiająca coś; odpowiednia do czegoś sytuacja; sposobna chwila, sposobność» Dobra, jedyna, najlepsza, wyjątkowa okazja. Mieć okazję spotkać się z kimś,… … Słownik języka polskiego
nie ma — nie było, nie będzie forma nieosobowa zaprzeczona czasownika być 1. «w połączeniu z rzeczownikami (lub odpowiednikami rzeczowników) zwykle w dopełniaczu tworzy zwroty oznaczające nieistnienie, brak czegoś, nieznajdowanie się w określonym miejscu … Słownik języka polskiego
kamień — 1. Bodaj się tacy na kamieniu rodzili «oby takich (ludzi) było więcej» 2. Być komuś, stać się dla kogoś kamieniem (młyńskim) u szyi «być komuś ciężarem, przeszkodą, stwarzać kłopot swoją obecnością»: (...) stałem się dla Alicji kamieniem u szyi.… … Słownik frazeologiczny
coś — D. czegoś, C. czemuś, B.=M., NMs. czymś, blm «zaimek nieokreślony zastępujący rzeczownik, zwykle nieosobowy, niekiedy liczebnik, bez bliższego jego oznaczenia» Coś mu jest. Coś tam majstrował. Znaleźć coś ciekawego. Coś by trzeba zrobić. Bać się… … Słownik języka polskiego
kość — ż V, DCMs. kośćści; lm MD. kośćści, N. kośććmi 1. «część szkieletu ludzi i zwierząt, twardy twór barwy białawej zbudowany z tkanki kostnej» Kość czołowa, goleniowa, ogonowa, policzkowa. Kości długie, krótkie, płaskie. Zapalenie, złamanie kości.… … Słownik języka polskiego
kozera — ż IV, CMs. kozeraerze, blm przestarz. «powód, przyczyna» dziś tylko w wyrażeniu: Nie bez kozery (np. przyjść dokądś) … Słownik języka polskiego
niezgoda — ż IV, CMs. niezgodaodzie, blm «brak zgody, harmonii między kimś a kimś; konfliktowe sytuacje, spory, waśnie» Niezgoda sąsiadów. Niezgoda między rodzicami a dziećmi. Niezgoda w rodzinie. Siać niezgodę. Być, żyć z kimś w niezgodzie. ◊ Kość, jabłko… … Słownik języka polskiego